Συνθήκες γενικευμένης πολιτικής απομόνωσης, ακόμη και σε ζητήματα της πολιτικής επικαιρότητας που θεωρούνται «προνομιακός χώρος για την κινηματική αριστερά», αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να είναι, ακόμη, σε θέση να αντιδράσει και να ξεφύγει από την πολιτική παρακμή που τον οδηγεί η ηγετική του ομάδα υπό τον κ. Τσίπρα.
Του Χρήστου Υφαντή
Η προφανής και αποδεδειγμένη αδυναμία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μεταφράσει σε πολιτική πρόταση ακόμη και το κοινωνικά ανάλγητο νόμο για το νέο Πτωχευτικό και οι αστείες πολιτικές πρωτοβουλίες του Προέδρου του (πρόταση μομφής κατά Σταϊκούρα) ολοκληρώθηκε, με αφορμή τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου και τις πολιτικά «παρανοϊκές» αναρτήσεις τόσο των στελεχών του όσο και του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα.
Πρωταγωνιστής στις δημόσιες τοποθετήσεις, που προκάλεσαν άφθονο γέλιο στα social media και χιλιάδες απαντήσεις με τις περισσότερες αυτές καθόλου κολακευτικές, το δίδυμο Καρανίκα – Τσίπρα στη λογική του οποίου το έπος του 40, η ίδρυση του Ε.Α.Μ, του Ε.Λ.Α.Σ. και της Ε.Π.Ο.Ν. εμφανίστηκαν σκόπιμα εμπλεκόμενες για να δικαιολογήσουν την ιστορική αριστερή ιδεοληψία και να ταυτίσουν στην κοινή συνείδηση μια κορυφαία στιγμής της νεότερης ελληνικής ιστορίας με τις συστηματικές πολιτικές επιδιώξεις ενός συγκεκριμένου χώρου.
Η απόπειρα στέφθηκε από απόλυτη αποτυχία και προκάλεσε τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Μια κοινωνία των πολιτών υποψιασμένη, πλέον, απέναντι στη μόνιμη αριστερή επωδό για την Εθνική Αντίσταση, με διαμορφωμένη άποψη για την χρονική αλληλουχία των γεγονότων της περιόδου εκείνης και τη συμμετοχή της ελληνικής κοινωνίας σε αυτά, φρόντισε να υπενθυμίσει, με σκληρό κάποιες φορές τρόπο, στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Πρόεδρο του (έτσι ή αλλιώς ο Καρανίκας είναι ως μη γενόμενη περίπτωση) ότι η περίοδος που όσα έλεγε γίνονταν ασμένως δεκτά από τον πληθυσμό έχει περάσει προ πολλού.
Σήμερα, η αδυναμία του Τσίπρα να διεμβολίσει την πολιτική πραγματικότητα και να διαμορφώσει όρους κινήματος απέναντι σε ακραία φιλελεύθερες κυβερνητικές επιλογές, όπως ο Πτωχευτικός Κώδικας, είναι μόνιμη, έχει καταστεί δομικό στοιχείο της πολιτικής ανυπαρξίας του ΣΥΡΙΖΑ και τίποτε δεν δείχνει ικανό να την ανατρέψει ή να μειώσει την ένταση της.
Είναι κρίμα για το πολιτικό σύστημα η αξιωματική αντιπολίτευση, είτε να μην μπορεί να συνομιλήσει με την κοινωνία, είτε τα όσα δημοσίως καταθέτει να εισπράττονται ως αστειότητες αριστερούληδων άεργων, αλλά συμβαίνει και συνιστά μια πολιτική τραγωδία για το κόμμα αλλά και για την πολιτική ισορροπία στο κοινωνικό επίπεδο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί απολύτως να ανακόψει έστω την κυβερνητική επέλαση, να αντιμετωπίσει τη διαμόρφωση όρων «κυβερνητικής αυτοκρατορίας» στην κοινωνία και η αδυναμία αυτή είναι δομικό στοιχείο της κομματικής και της κοινοβουλευτικής του λειτουργίας.
Το κόμμα δεν παράγει πολιτική, δεν διαμορφώνει στο επίπεδο της κοινωνίας όρους αντιπαράθεσης επί θέσεων, ομφαλοσκοπεί καθημερινά και καταναλώνεται σε ιδεοληπτικές θεωρήσεις της σύγχρονης Ελλάδας με εργαλεία ανάλυσης που απηχούν τις κοινωνικές αντιθέσεις της προ εβδομηκονταετίας περιόδου.
Οι βασικές του θεωρήσεις δεν έχουν ξεπεράσει ακόμη τις παραδοχές του εμφυλίου, κινούνται, με διάφορες μορφές, γύρω από το πασίγνωστο «το όπλο παρά πόδα» του Νίκου Ζαχαριάδη, επιχειρούν να ερμηνεύσουν σύγχρονα προβλήματα εξαιρετικά σύνθετα με τις απλουστευτικές λογικές του παρελθόντος, ενώ δεν προκύπτει η παραμικρή βοήθεια από τον ηγέτη του και το περιβάλλον του.
Αντίθετα, το προεδρικό περιβάλλον και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας εμφανίζονται να αντιδρούν στην κοινωνική εξέλιξη με όρους των αρχών της δεκαετίας του ογδόντα, τότε που το παλιό καλό ΠΑΣΟΚ συμπύκνωνε (επειδή η περίοδος επέτρεπε) και «πουλούσε» αιτήματα και πολιτικές της περιόδου από τον εμφύλιο έως την μεταπολίτευση.
Σήμερα, με τα ζητήματα εκείνης της περιόδου λυμένα ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να επενδύει πολιτικά σε λογικές εμφύλιων συρράξεων και να επιχειρεί να διαμορφώσει νέους όρους πολιτικής αντιπαράθεσης με παλιά δοκιμασμένα και ξεπερασμένα πλέον εργαλεία.
Η αδυναμία αυτή έχει αποκτήσει δομικά χαρακτηριστικά και απομακρύνει καθημερινά το κόμμα από τις προχωρημένες ανάγκες της περιόδου καθιστώντας το ανίκανο να εγγράψει στην καθημερινή του παρουσία μία, έστω, νέα και σύγχρονη πολιτική προσέγγιση και να εμφανίζεται «να ζει σε άλλες εποχές».
Ο Τσίπρας με τον Καρανίκα αυτή ακριβώς τη λογική αποθέωσαν με την απόπειρα να αναδειχθούν στη σημερινή συγκυρία καταστάσεις του εμφυλίου. Εμφανίστηκαν να θέτουν ζητήματα που είναι από ετών λυμένα (αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης) με την ένταση που επιβάλλει μια πραγματική διεκδίκηση, την ώρα που αυτή είναι άνευ αντικειμένου και η επίκληση της δεν συγκινεί κανένα.
