Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Ώστε ο κεντροαριστερός, προοδευτικός Ζόραν Ζάεφ δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τη διαδικασία της αλλαγής του Συντάγματος και του ονόματος της χώρας του χωρίς να καταφύγει κι αυτός στον εθνικισμό. Για δες!
Ούτε το να εκδιώξει τον πολιτικό του αντίπαλο από τη χώρα αποδείχθηκε αρκετό. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι; Οι κοινωνίες δεν είναι αυτοκίνητα που ενώ ακολουθούν μια συγκεκριμένη πορεία, μπορείς να τα φρενάρεις απότομα και να τους αλλάξεις κατεύθυνση γυρίζοντας, απλώς, το τιμόνι. Όταν γενιές και γενιές Σκοπιανών μεγάλωσαν ακούγοντας ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δεν μίλαγε Ελληνικά αλλά Μακεντόνσκι ποιος είχε την αξίωση, οι πολύπαθοι γείτονές μας να ξυπνήσουν ένα πρωί και να συνομολογήσουν πρόθυμα πως όσα είχαν μάθει για την ιστορία τους και την ίδια τους την ταυτότητα ήταν ένα ψέμα και σίγουρα κάτι που θα μπορούσαν να αλλάξουν ως πουκάμισο;
Και καλά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που εκτός από αδαείς είναι και κυνικοί και υπακούουν πειθήνια σε ό,τι τους ζητήσουν οι ξένοι με αντάλλαγμα να τους κλείνουν τις αξιολογήσεις που παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία. Κάποιοι διανοούμενοι αριστεροί και κεντροαριστεροί, γνωστοί καθηγητές του συνταγματικού δικαίου, της ιστορίας, της κοινωνιολογίας, των διεθνών σχέσεων, αυτοί που έσπευδαν να υπογράψουν κείμενα υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, πως είναι δυνατόν να πίστευαν ότι ο Ζόραν Ζάεφ θα διαχειριζόταν ένα θέμα που σχετίζεται με το έθνους αγνοώντας την ίδια του τη φύση, χωρίς δηλαδή να χρειαστεί να καταφύγει στον εθνικισμό και τον αλυτρωτισμό;
Είναι δυνατόν να μην το ήξεραν; Κι αν το ήξεραν, που το ήξεραν, γιατί με τόση ελαφρότητα έσπευσαν να αγκαλιάσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών αγνοώντας ότι το ζήτημα είχε εργαλειοποιηθεί από την κυβέρνηση για να λειτουργήσει ως όπλο εναντίον της Νέας Δημοκρατίας και ήταν προϊόν μυστικής διπλωματίας και αυταρχικής μεθόδευσης αφού σε καμία φάση των διαπραγματεύσεων, η κυβέρνηση δεν ζήτηση τη γνώμη της αντιπολίτευσης.
Σε ποιους στον ΣΥΡΙΖΑ ήθελαν να δώσουν διαπιστευτήρια προοδευτισμού; Στους συγκυβερνώντες με τον Πάνο Καμμένο και την κυρία Χρυσοβελώνη;
Το επισημαίναμε με ένταση οι φιλελεύθεροι: Ναι, το ζήτημα έπρεπε να λυθεί. Ναι, ήταν ευκαιρία η παρουσία του μετριοπαθούς κ.Ζάεφ στην ΠΓΔΜ όμως όχι. Στις δημοκρατίες τα ζητήματα δεν λύνονται έτσι.
Το επιχείρημα ότι “αυτά τα λέει ο Ζάεφ και δεν τα εννοεί” είναι αστείο. Κι εν πάση περιπτώσει, αυτό μπορεί να το πει κάποιος πολίτης της ΠΓΔΜ. Δεν λογοδοτεί στους Έλληνες πολίτες ο κ.Ζάεφ για όσα κάνει ή λέει.
Το μόνο που κατάφερε η κυβέρνηση ήταν να αναβιώσει τη ρητορική του αλυτρωτισμού κάτι που θα τροφοδοτήσει εκ νέου και τους σκληρούς εθνικιστικούς πυρήνες στη χώρα μας κι αυτό σίγουρα μας αφορά.
Έχει μια σοφία η δημοκρατία και οι διαδικασίες της. Η συναίνεση, η διαβούλευση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις, η διαφάνεια. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν λειτούργησε θεσμικά αλλά δεν έκανε καμία απολύτως καμπάνια υπέρ των θέσεών της.
Από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Από αυτούς όμως που ήξεραν και αντέδρασαν συμπλεγματικά μην και τους απορρίψει ως προοδευτικούς η κυρία Αυλωνίτου, ναι, περιμέναμε καλύτερα.
