Ανάμεσα σε εσωκομματικές συμπληγάδες βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας, στον δρόμο προς το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, την κορύφωση της προσπάθειάς του να μετασχηματίσει το κόμμα σε «ένα νέο ΠΑΣΟΚ», όπως τον έχουν κατηγορήσει από την αριστερή πτέρυγα του κόμματός του.
Αφορμή για να έρθουν ακόμα πιο κοντά οι «συμπληγάδες πέτρες» και να δείξουν τις διαθέσεις της ετερόκλητης Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ψηφοφορία για την κύρωση συμβάσεων για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στο Ιόνιο και νοτιοδυτικά της Κρήτης.
Η επίσημη κομματική γραμμή της Κουμουνδούρου ήταν το «παρών» στην ψηφοφορία, αλλά το πρώτο πρόβλημα προέκυψε όταν οι Νίκος Φίλης, Σάκης Παπαδόπουλος, Κώστας Ζουράρις και Θανάσης Παπαχριστόπουλος αποφάσισαν να τη σπάσουν και να καταψηφίσουν τις συμβάσεις.
Το πρόβλημα μεγεθύνεται για τον Αλέξη Τσίπρα, καθώς πρόκειται για συμβάσεις που είχαν προετοιμαστεί από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τον τότε αρμόδιο υπουργό, Γιώργο Σταθάκη. Οπότε οι τέσσερις βουλευτές διαφωνούν και με την κυβερνητική πολιτική που είχε ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και με την τωρινή απόφαση για το «παρών».
Οι «κακές γλώσσες» πάντως λένε ότι το «παρών» εκλήφθηκε από πολλούς ως μια μεσοβέζικη λύση και δείχνει το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με την αντιπολιτευτική στρατηγική που ακολουθεί. Η κριτική μάλιστα αγγίζει και τον στενό πυρήνα του Αλέξη Τσίπρα, με κατηγορίες για ολιγωρία και ατολμία.
Από την άλλη, σύμφωνα με τους ίδιους, το αντάρτικο των τεσσάρων δείχνει ξεκάθαρα και την ανομοιογένεια που διαπιστώνεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία όμως αποτυπώνεται και σε άλλα ζητήματα. Ο Σάκης Παπαδόπουλος, εκτός από τη στάση του στην ψηφοφορία, είχε πάρει προσφάτως αποστάσεις από τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο για την υπόθεση της Novartis.
Ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος προέρχεται από τους ΑΝ.ΕΛ., ο Νίκος Φίλης έχει ασκήσει πολλάκις κριτική στον Νίκο Παππά, εκφράζοντας κατά καιρούς την πιο αριστερή τάση του κόμματος, ενώ ο Κώστας Ζουράρις θεωρείται αστάθμητος παράγοντας, με αποκλίνουσες, κατά καιρούς, απόψεις. Η ανομοιογένεια αυτή πολλαπλασιάζεται όταν γίνεται λόγος για τον πολιτικό χαρακτήρα του κόμματος ή για πρόσωπα που θα τοποθετηθούν σε κομβικές θέσεις και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πού θα ταυτιστούν και πού θα συγκρουστούν όλα αυτά τα ανομοιογενή στοιχεία. Δεν είναι λίγοι πάντως όσοι θεωρούν ότι όσο φτάνουμε στο συνέδριο τόσο θα βλέπουμε και άλλα φαινόμενα απειθαρχίας και διαφοροποίησης σε ζητήματα.
