Καρφάκι δεν του καίγεται του Αλέξη Τσίπρα (και της κομματικής του συνομοταξίας) για τη δημόσια υγεία. Ποτέ δεν ασχολήθηκε με το «άθλημα», αντίθετα έκανε (και κάνει) ό,τι περνάει από το χέρι του για να διασφαλίσει πως η πανδημία θα συνεχίσει να απειλεί ζωές και την κοινωνική συνοχή και ότι στο βωμό του τακτικισμού του είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα, αρκεί να εξυπηρετηθεί η βασική του στόχευση, η εκλογική του επιβίωση.
Ο A. Τσίπρας από το ξεκίνημα της πανδημίας ανέγνωσε τις εξελίξεις με τη στενή κομματική φιλοδοξία να βρει τρόπο να καταστρέψει κάθε κυβερνητικό αφήγημα, ώστε να ετοιμάσει την οδό της επιστροφής του σε μια εξουσία που την είχε και την έχασε, χωρίς καν να καταλάβει τι συνέβη.
Όλες οι δημόσιες παρεμβάσεις του, ήδη από την άνοιξη του 2020, είχαν σαν κεντρική ιδέα «να κάνει τη ζωή του Μητσοτάκη δύσκολη», ακόμη και αν χρειαστεί να αναλάβει το κόστος μερικών χιλιάδων θανάτων (το δήλωσε ευθαρσώς) ή να υπονομεύσει, με την επίκληση δήθεν δημοκρατικών δικαιωμάτων, όλες τις κυβερνητικές αποφάσεις και πρωτοβουλίες που οδηγούσαν σε ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο περιορισμό της κινητικότητας, εξαιτίας της ανάγκης να ελεγχθεί η πανδημία.
Περί τις εξακόσιες (600) κινητοποιήσεις κάθε είδους και με κάθε αφορμή οργάνωσε ή ενίσχυσε ή διευκόλυνε αυτό το διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ, με κορυφαίες εκείνες υπέρ των «δικαιωμάτων» του αρχιεκτελεστή Κουφοντίνα συμβάλλοντας αποφασιστικά στην ταχύτατη τη διάδοση του covid 19 σε κάθε παραλλαγή του και την ίδια ακριβώς περίοδο καταψήφισε ευθέως κάθε μέτρο υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, αρνούμενος και τα απλούστερα ακόμη ή τα πλέον εμφανή.
Ακόμη και υπέρ των «Θεματοφυλάκων του Συντάγματος» μίλησε, εμμέσως πλην σαφώς.
Ο A. Τσίπρας έχει λάβει τις αποφάσεις του, η εκλογή Ανδρουλάκη στο ΚΙΝΑΛ επίσπευσε την δημοσιοποίηση τους, την κατέστησε αναγκαιότητα: δεν πρόκειται ο ίδιος ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να αφήσουν σε χλωρό κλαρί την κυβέρνηση, ούτε να της επιτρέψουν να διαχειριστεί την πανδημία με όρους κοινωνίας με στόχο την ταχεία και αποφασιστική αποκατάσταση της κανονικότητας.
Στο μυαλό (όσο διαθέτει) του A. Τσίπρα η κυβέρνηση χρειάζεται να είναι υπό ασφυκτική πίεση, ο Μητσοτάκης είναι απαραίτητο να μην έχει διέξοδο, η πανδημία είναι αναγκαίο να αποκτήσει σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά με μία μανιχαϊστική ανάγνωση της πραγματικότητας (αυτοί οι κακοί κι εμείς οι καλοί), η υγειονομική κρίση υπάρχει για να διευκολύνει μια ανάλογη κυβερνητική, άρα εκλογές εδώ και τώρα.
Δεν είναι περίεργο: στη λογική της τσιπρικής εκδοχής της αριστεράς τα πάντα, ακόμη και οι θάνατοι ή οι διασωληνώσεις, υπάρχουν και προκύπτουν για να διευκολύνουν μια φαντασιακή εκδοχή της επανάστασης και να δικαιώσουν τις αριστερές ονειρώξεις. Η πανδημία είναι «πολιτικό θέμα», άρα μόνο πολιτικά μπορεί να αντιμετωπιστεί και στην εκδοχή αυτή ο Τσίπρας έχει καλύτερες προοπτικές και επιδόσεις.
Ότι η αντίληψη αυτή της ιστορικής πραγματικότητας πόρρω απέχει από τις προτεραιότητες της κοινωνίας, ότι δεν συγκινεί παρά μερικά κομματικά φέουδα, ότι χλευάζεται από όλες τις μετρήσεις και ότι απειλεί τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ με οριστική υποχώρηση στην τρίτη θέση δεν φαίνεται να απασχολεί τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε να συγκινεί το περίγυρο του.
Στις εξελίξεις εντός του πολιτικά προστατευμένου κομματικού σωλήνα ο Τσίπρας αποθεώνει τις προσωπικές του επιλογές, τα παραδοσιακά συντρόφια πανηγυρίζουν επειδή μόνο την σύγκρουση αναγνωρίζουν ως γενεσιουργό αιτία κάθε αλλαγής, ο κομματικός πατριωτισμός επιβραβεύεται και η κοινωνία με τις ανάγκες της είναι απλώς ο καμβάς που θα φιλοξενήσει την αριστερή αντίληψη των πραγμάτων, άλλωστε οι αριστεροί έχουν το know how στην υπεράσπιση των κοινωνικών αναγκών, συνεπώς κανένας δεν γνωρίζει καλύτερα από αυτούς το συμφέρον των πολιτών που οι ίδιοι οι πολίτες αγνοούν.
Σε κανονική δημοκρατία αστικού τύπου που σέβεται τον εαυτό της και προτεραιοποιεί σε συνθήκες πανδημίας την ανάγκη για επιβίωση οι τύποι θα ήταν όλοι για τον ψυχίατρο, αν δεν συνιστούσαν ήδη δημόσιο κίνδυνο με όσα λένε και κάνουν όλο αυτό το διάστημα.
Στην φοβική ελληνική δημοκρατία και σε συνθήκες πολιτικής επικυριαρχίας μια ενοχικής φιλελεύθερης παράταξης αποτελούν πολιτικό κόμμα, είναι αξιωματική αντιπολίτευση, ζητάνε εκλογές εδώ και τώρα, είναι ελεύθεροι να καταστρέφουν κάθε κυβερνητικό αφήγημα, επιβραβεύονται από ισχυρούς επιχειρηματικούς κύκλους για τις επιδόσεις τους αυτές και αναζητούν συνεργάτες (όντας οι ίδιοι πρώτο κόμμα) για μια «προοδευτική διακυβέρνηση».
Η κάθε δημοκρατία είναι αντίστοιχη των αξιών της και της ικανότητας να προστατεύει τον εαυτό της από τους ιδεολογικούς και πολιτικούς υπονομευτές της για όσο χρονικό διάστημα δεν αποφασίζει να ξεφύγει από τη μοίρα που κληρονόμησε και να αντιμετωπίσει σημερινά προβλήματα με σημερινούς όρους.
Ο εμφύλιος τελείωσε πριν από εβδομήντα και βάλε χρόνια. Μαζί του χρειάζεται να τελειώσουν και οι ενοχές.
