Με τις ορδές του Βλαδίμηρου του Νεώτερου να επιβεβαιώνουν στο έδαφος της «εξωτικής» Ουκρανίας τη ρήση του Κάρολου Μάρξ για την « ιστορία» (Αδόλφος Χίτλερ και Πολωνία) που επανέρχεται ως «φάρσα» (Πούτιν και Ουκρανία) και τη Δύση να νιώθει, πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, καυτή την ανάσα του ρώσικου νεοναζισμού στο σβέρκο της και να αφυπνίζεται από το βαθύ οικονομίστικο κώμα στο οποίο είχε περιπέσει, θα περίμενε κανείς πως οι επαγγελματίες ευαισθητούληδες της εγχώριας αριστεράς θα είχαν το πολιτικό θάρρος να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να στοιχηθούν υπέρ της δημοκρατίας και της ειρήνης.
Φευ!, η εγχώρια αριστερά είναι τόσο βαθιά διαβρωμένη από την νεοσταλινική/ή και νεοφασιστική εκδοχή της και τόσο επηρμένη από τον αυτοαναπαραγόμενο ηθικό αυτοθαυμασμό της, ώστε έχει, από πολύν καιρό, καταστεί τυφλή και θεόκουφη, βλέπει και ακούει μόνο όσα η ίδια μονολογεί για να αυτοθαυμάζεται και αντιλαμβάνεται ως αποδεκτά αποκλειστικά εκείνα που την συνδέουν με το αλησμόνητο σταλινικό παρελθόν της.
Η κληρονομιά του «πατερούλη» στο θυμικό της ελληνικής αριστερής νομενκλατούρας είναι τόσο ισχυρή και παντοτινά παρούσα, έτοιμη να κατασπαράξει κάθε αντίθετη φωνή εκδημοκρατισμού. Οι σκληρές συνθήκες της ελληνικής κοινωνία την τελευταία δεκαετία την ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο σε ένα κλασσικό δείγμα «νεοσταλινικού συντηρητισμού», έτσι συμβαίνει πάντα στη θεωρία του «περικυκλωμένου φρούριου»: οι έγκλειστοι ανακαλύπτουν τις αξίες της παράδοσης και του συντηρητισμού, ομνύουν σε ένα καθαγιασμένο ασφαλές πολιτικά και ιδεολογικά παρελθόν και, πολλές φορές, επιλέγουν «τη μπάλα στην εξέδρα» για να αποφύγουν την πίεση της πραγματικότητας, επειδή τους αποσυνθέτει.
Στα καθ΄ημάς η αντίδραση αυτή έχει την αξία «κανόνα»:η σημερινή ελληνική αριστερά σε όλες τις εκδοχές της, στριμωγμένη πολιτικά και ηθικά, αδύναμη και ανίκανη να παραδεχθεί δημόσια την έλξη που της ασκεί ο «πουτινισμός» ( είναι η σύγχρονη εκδοχή του κλασσικού σταλινισμού) αναζητά διαρκώς οδούς διαφυγής από την ανάγκη να πάρει δημόσια θέση, ανακαλύπτει διεξόδους από την πίεση της αλήθειας στις διαχρονικές επιλογές της, υπερασπίζεται σκληρά τις πολιτικές της που την καθιέρωσαν ως, δήθεν, δύναμη προόδου.
Στο «πεδίο», δηλαδή στο πεζοδρόμιο, η εγχώρια αριστερά «λάμπει»: διοργανώνει συγκέντρωση και συναυλία «κατά του πολέμου των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ –ΝΑΤΟ –ΕΕ-Ρωσίας» (με αυτή τη σειρά) για να καθαγιάσει την πολιτική της εκτίμηση πως « ο Πούτιν αναγκάστηκε να εισβάλλει στην Ουκρανία πιεζόμενος από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που δεν αντιλαμβάνονται τις ρωσικές ανησυχίες», καλεί σε συγκέντρωση έξω από το Συμβούλιο της Επικρατείας «για να μην περάσει ο φασιστικός νόμος για την πανεπιστημιακή αστυνομία» (είναι «φασιστική» επειδή δεν αρέσει στους Φίληδες, στους Λιάκους και στα Κουφοντινάκια) και «αμαυρώνει» τη μνήμη των δολοφονηθέντων από τα νεοκομμουνιστικά τάγματα εφόδου στην MARFIN βεβηλώνοντας το μνημείο ( την πλάκα) που έχει η Πολιτεία αφιερώσει στη μνήμη τους με ΛΟΑΤΚΙ σύμβολα και αναφορές.
Πράττει και ενεργεί αποφασισμένη να κρατήσει το κεφάλι της βυθισμένο στην άμμο, ως καλή πολιτική στρουθοκάμηλος, αρκεί να μην χρειαστεί να βγει από το ασφαλές ιδεολογικό της καταφύγιο, ώστε να αποφύγει να συναντηθεί με την αλήθεια, καθώς δεν την αντέχει, δεν την υπολείπεται, δεν μπορεί να συλλειτουργήσει με την αληθινή ζωή και να καταδικάσει τις αληθινές βόμβες.
Στις προσλαμβάνουσες που έχει επιλέξει η αριστερή ευαισθησία τα πράγματα είναι απλά και, κυρίως, απλοϊκά: ο νέος Βλαδίμηρος με τους ολιγάρχες του είναι η μετενσάρκωση του παλιού Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι με τον Μπέρια και τον Μολότοφ, η «καλή μαμά – Ρωσία» είναι και πάλι στο στόχαστρο του διεθνούς ιμπεριαλισμού, ο Πούτιν διεξάγει ένα πόλεμο χωρίς να τον θέλει (άλλωστε ποτέ η Ρωσία δεν ήθελε τους πολέμους που διεξήγαγε, πάντα την ωθούσαν σε αυτή την επιλογή οι άλλοι), τώρα φταίει ο Ζελίνσκι, πριν έφταιγε «η αντεπανάσταση».
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά εμφιλοχωρεί και η προσωπική κονόμα. Είναι πολλοί οι αριστεροί που σιτίζονται δεκαετίες τώρα στο ρωσικό πρυτανείο, πολλά τα λεφτά που διακινήθηκαν χρόνια ολόκληρα από ολιγάρχες κάθε φυράματος, η Ζαχάροβα ήρθε τώρα και ζητάει λογαριασμό, εξ ου και η «σκληρότητα» που επιδεικνύει, οι αντιστάσεις είναι εξ ορισμού μειωμένες, άρα τι απομένει; Ένας καλός αριστερός αντιπερισπασμός με πολλούς ιμπεριαλισμούς που διαγκωνίζονται, μερικούς κακούς της Δύσης που υπονομεύουν την αυθεντική ρώσικη ψυχή, λίγο ΝΑΤΟ, λίγη ΕΕ και «τ΄αγόρι μου», νάσου μια ωραία συνταγή να βγούμε από το στριμωξίδι και μετά … έχει ο Λένιν τι θα κάνουμε.
Γι΄αυτή την αριστερά της δουλοπρέπειας μιλάμε, αυτή είναι που ψάχνεται να μας ξανακυβερνήσει, σε αυτή ομνύουν Τσιπραίοι και Κουτσουμπαίοι, Γιάνηδες «με ένα μου νι» παρέα με τις επιστολές του Ιησού, τα βοτάνια για τη φαλάκρα και τις ιδιωτικές πτήσεις των γνωστών ολιγαρχών στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» νύχτα για να μην ξεχωρίζουν οι μαύρες σακούλες.
Να τους χαίρεστε …
Πηγή σκίστου: Χρήστος Παπανίκος – ΕΛΛΑΔΑ 24
