Η εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία και ο αγώνας εντός των πόλεων
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις των Ρώσων βρίσκονται στην 20η μέρα και οι μεγάλες ουκρανικές πόλεις, πλην Χερσώνος, δεν έχουν καταληφθεί.
Γίνεται αντιληπτό ότι, οι Ρώσοι δεν θέλουν να δώσουν αγώνα μέσα στις πόλεις και θα εξηγήσω πιο κάτω τους λόγους . Αυτό το οποίο θέλουν είναι, να καταστρέψουν τις υποδομές, δηλαδή τα δίκτυα ηλεκτροδότησης, υδροδότησης, θέρμανσης αλλά και να δημιουργήσουν προβλήματα στον ανεφοδιασμό τροφίμων.
Στη Μαριούπολη το έχουν καταφέρει αλλά οι Ουκρανοί συνεχίζουν να αντιστέκονται. Πόσο, όμως, μπορούν ακόμα; Οι Ρώσοι κάνουν ψυχολογικές επιχειρήσεις, ανοίγουν και κλείνουν τους ανθρωπιστικούς διαδρόμους, προειδοποιούν να φύγουν οι άμαχοι, απειλούν ότι θα ισοπεδώσουν τις πόλεις και βομβαρδίζουν σποραδικά, χωρίς, όμως, να προχωρούν ακόμη, σε μαζικούς βομβαρδισμούς.
Στόχος τους είναι να παραδοθούν οι Ουκρανοί, χωρίς να αναγκαστούν να πολεμήσουν μέσα στις πόλεις. Εάν αυτό δεν γίνει, εκτιμώ, ότι θα ακολουθήσουν πλέον εντατικοί βομβαρδισμοί και όταν θεωρήσουν ότι το ηθικό και η ικανότητα αντίστασης των Ουκρανών, είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα, θα μπουν στις πόλεις, χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση. Θα καταφέρουν να κάμψουν το φρόνημα των Ουκρανών; Μέχρι τώρα τουλάχιστον δεν έχει γίνει και ο Ζελένσκι αναδείχτηκε σε ηγετική φυσιογνωμία. Έχει κρατήσει τη χώρα και έχει κερδίσει την εκτίμηση και τον σεβασμό των εμπλεκομένων στην Ουκρανική κρίση.
Αλήθεια, γιατί οι Ρώσοι δεν θέλουν να πολεμήσουν μέσα στις πόλεις; Ας δούμε το παράδειγμα της μάχης του Στάλινγκραντ, το οποίο, οι ίδιοι έχουν βιώσει, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι Γερμανοί για να καταλάβουν την πόλη, χρειάστηκαν τέσσερις πολιορκίες και τρείς μήνες επιχειρήσεων, ισοπέδωση της πόλης με βολές αεροπορίας και πυροβολικού στο 80%, ενώ οι απώλειες τους ήταν τρομακτικές, αφού έχασαν 700.000 στρατιώτες, 1000 άρματα μάχης, 2000 πυροβόλα και 1400 αεροσκάφη. Στη συνέχεια δεν μπόρεσαν να κρατήσουν την πόλη, η οποία, μετά από δίμηνο περίπου και πολύ σκληρές μάχες, ανακαταλήφθηκε από τον Ρωσικό στρατό και αποτέλεσε την θρυαλλίδα, που οδήγησε στην καταστροφή των Γερμανών και τη λήξη του πολέμου.
Είναι προφανές ότι ο αγώνας εντός των πόλεων, ευνοεί τον αμυνόμενο. Το αστικό περιβάλλον είναι ένα πεδίο μάχης με πολλές ιδιαιτερότητες, όπου οι βαριές τεθωρακισμένες δυνάμεις δεν είναι αποτελεσματικές. Τον πρώτο λόγο έχει ο πεζός μαχητής, ο οποίος θα πρέπει να είναι εκπαιδευμένος για τέτοιου είδους επιχειρήσεις και να έχει ειδικό εξοπλισμό.
Σκεφτείτε ένα περιβάλλον μάχης, με υπόγεια, δρόμους, γκαράζ, μετρό, πλατείες, αδιέξοδα, υπονόμους, αποθήκες, κτίρια με ορόφους, σε κάθε μορφή. Φανταστείτε, πόσος μεγάλος αριθμός αμυνομένων, μπορεί να δραστηριοποιηθεί και πόσο μπορεί να δυσκολέψει τον επιτιθέμενο. Νάρκες, παγιδεύσεις, ελεύθεροι σκοπευτές, χρήση αμάχων για ασπίδα, θα είναι σε κάθε βήμα των επιτιθέμενων.
Δηλαδή είναι άλλου είδους αγώνας. Οι Ρώσοι στο Γκρόζνι κι οι Αμερικανοί στην Καμπούλ, χρησιμοποίησαν ιδιαίτερη βία για να καταλάβουν τις πόλεις. Οι Ρώσοι πήγαιναν τετράγωνο τετράγωνο, τα ισοπέδωναν με αεροπορικό βομβαρδισμό και προχωρούσαν οι επίγειες δυνάμεις.
Στην Ουκρανία με τις κάμερες μπροστά , το κυνήγι του ομόδοξου συγγενούς Ουκρανού δεν το θέλει ο Πούτιν, όχι από τα ιδιαίτερα συναισθήματα που τρέφει, αλλά γιατί θα γράψει άσχημα, στα μάτια τόσο του δυτικού κόσμου, όσο και του ρωσικού λαού.
Το ερώτημα όμως που λογικά τίθεται, είναι τι θα κάνουν οι Ρώσοι στην συνέχεια, αν οι Ουκρανοί συνεχίσουν να αντιστέκονται και δεν παραδοθούν;
Είναι βέβαιο, ότι στα σχέδια τους έχουν κάποιο χρονικό όριο. Γιατί οι συνεχιζόμενες επιχειρήσεις θα φέρουν μεγαλύτερες αντιδράσεις στο εσωτερικό, όπως επίσης μεγαλύτερες και ίσως απρόβλεπτες αντιδράσεις, στο εξωτερικό. Και αυτό, δεν το θέλει ο Πούτιν.
Συνεπώς θα προχωρήσει σε επιχειρήσεις εντός του αστικού ιστού για να καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα στους Ουκρανούς; Όσο και αν ουδείς το επιθυμεί ως εξέλιξη, δυστυχώς δεν μπορεί να αποκλειστεί. Το βέβαιο είναι ότι ο Πούτιν δεν θα σταματήσει εάν δεν φτάσει στον στρατηγικό του στόχο. Χωρίς τρόπαια, δεν πρόκειται να εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης.
Και η δύση για άλλη μια φορά θα παρακολουθεί αποσβολωμένη την σφαγή ενός λαού, υφιστάμενη τα επίχειρα μιας πολεμικής κρίσης, που ούτε προέβλεψε, ούτε ήταν προετοιμασμένη γι’ αυτήν.
Ας ελπίσουμε το μήνυμα να έχει ληφθεί από τη Ε.Ε. και να πράξει τα δέοντα στη συνέχεια.
Νικόλαος Μανωλάκος
Αντιστράτηγος ε.α. – Επίτιμος Δκτης ΑΣΔΕΝ
Βουλευτής Α΄ Πειραιά & Νήσων (ΝΔ)
