«Μήνυμα Δημάρχου Αίγινας για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση»
Πως μπορεί ένα μικρό νησί σαν την Αίγινα να γιορτάσει ένα τόσο μεγάλο γεγονός: τα διακόσια χρόνια από την επανάσταση που μας ελευθέρωσε;
Είναι που τα γεγονότα έχουν παλιώσει πολύ. Οι αναπαραστάσεις με τις φουστανέλες και τα καρυοφύλλια μας φαίνονται «κιτς».
Είναι που ακόμα δεν ξέρουμε ακριβώς τι έγινε τότε; Διαφωνούμε μεταξύ μας και γι’ αυτό. Είναι εθνικοαπελευθερωτική η επανάσταση; Kοινωνική; Φιλελεύθερη; Θρησκευτική;
Η πανδημία δε μας επιτρέπει να βγούμε στους δρόμους και να γιορτάσουμε μαζί. Ίσως και να είναι καλύτερα. Ίσως αυτό που αξίζει σε αυτή τη μεγαλειώδη, αλλά σιωπηρή επέτειο είναι να κάτσουμε δέκα λεπτά αύριο, ο καθένας με τον εαυτό του και να σκεφτούμε εκείνα τα γεγονότα, εκείνα τα χρόνια.
Πως άντρες και γυναίκες σκοτώνονταν στις μάχες, τα σπίτια τους καίγονταν και τα παιδιά έμεναν ορφανά. Πως κάποιοι έδωσαν τα πάντα για να έχουμε εμείς σήμερα τα πάντα.
Δέκα λεπτά ο καθένας από εμάς με τον εαυτό του είναι αρκετά. Τόσα θα χρειαστούμε για να ξαναβρούμε την Ελλάδα, έτσι όπως την έχει ο καθένας μέσα του, γιατί είναι σίγουρο ότι αυτό που έχουμε μέσα μας για την Ελλάδα οι περισσότεροι, είναι το πιο όμορφο κομμάτι του εαυτού μας.
Είναι εκείνο που μας κάνει αυτό που είμαστε, η γλώσσα μας, η ιστορία μας, η συνείδησή μας, η ελευθερία μας. Είναι εν τέλει αυτό που μας ενώνει. Ο ελάχιστος κοινός μας παρονομαστής.
Η Ελλάδα θα ανοίξει σύντομα. Η Αίγινα θα ανοίξει. Θα ξαναβρεθούμε στους δρόμους μαζί. Ας είμαστε πιο ενωμένοι. Ας έχουμε αισιοδοξία. Γιατί τι άλλο εκτός από αισιοδοξία μας προσφέρει αυτή η επέτειος για τα διακόσια χρόνια από την επανάσταση.
Ενωμένοι μπορούμε να καταφέρουμε πολλά. Μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.
Η πανδημία, αλλά και η ευλογία αυτής της επετείου, αυτή η ενδοσκόπηση που πρέπει να κάνουμε, ας μας κάνει λίγο πιο διαφορετικούς. Ας κάνει κι εμάς στο Δήμο Αίγινας λίγο διαφορετικούς:
Να έχουμε πίστη στον εαυτό μας, πείσμα για τον σκοπό μας, σεβασμό για όσους αγωνίστηκαν πριν από εμάς, αγάπη για τη μικρή μας πατρίδα και δέος μπροστά στη μεγάλη μας πατρίδα.
Κι αν δε γιορτάσαμε αυτή την επέτειο όπως της πρέπει, ας δούμε το νησί μας, τη ζωή πάνω σε αυτό το νησί, σαν μια γιορτή και μια γονυκλισία καθημερινή μπρος στο μεγαλείο εκείνων των ανθρώπων, μπρος στην Ελλάδα μας.
