Δυόμιση χρόνια μετά την εκλογική συντριβή από τη Νέα Δημοκρατία, η Αξιωματική Αντιπολίτευση παραμένει εγκλωβισμένη στις συμπληγάδες της εσωστρέφειας, της αυτοσυντήρησης και της εμμονής σε μια παρωχημένη αντίληψη για το τι πραγματικά σημαίνει «προοδευτικό» και «μεταρρυθμιστικό», αδυνατώντας να προσεγγίσει την αληθινή διάσταση της πολιτικής πραγματικότητας που θα ταίριαζε περισσότερο σε ένα αστικό κόμμα.
Δεν μπορεί την ώρα που έχει ήδη κυβερνήσει για τεσσεράμισι περίπου χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν ένα γκρουπούσκουλο της Αριστεράς, κάνοντας ανταγωνισμό ακρότητας με το ΚΚΕ και με το κόμμα Βαρουφάκη, την ώρα μάλιστα που το ΚΙΝΑΛ προχωρά στην ανασύνταξη των δυνάμεων του.
Η διαρκής άρνηση και η λογική του «όχι σε όλα» δημιουργούν ανάχωμα για τους σκεπτόμενους πολίτες της Κεντροαριστεράς που ζητούν προτάσεις και λύσεις για τα καθημερινά προβλήματα της κοινωνίας, αντί για διχαστικές κορώνες και ανεξήγητες κραυγές που παραπέμπουν στο βαρύ κλίμα που επικρατούσε στην Αθήνα το Δεκέμβριο του 1944.
Η δε απόπειρα για πολιτική εκμετάλλευση της πανδημίας είχε τα αντίθετα αποτελέσματα, ενώ το κερασάκι στην τούρτα της ανευθυνότητας έβαλε ο κ. Τσίπρας με το αίτημα του για πρόωρες εκλογές, σαν να θέλει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μια ώρα αρχύτερα.
Την ίδια ώρα, οι φατρίες της παλιάς ανανεωτικής-ο Θεός να την κάνει- Αριστεράς ετοιμάζουν το έδαφος με το βλέμμα στην επόμενη μέρα, περιμένοντας με υπομονή και σχέδιο το επόμενο μεγάλο στραβοπάτημα του κ. Τσίπρα,πριν ανάψουν το πράσινο φως για την επιχείρηση με τον κωδικό «Η μετά Τσίπρα εποχή».
