Έχω επισημάνει πολλές φορές ότι ο Α. Τσίπρας δεν είναι ηγέτης. Λαοπλάνος ναι, δημαγωγός ναι, επεγγελματίας ψεύτης ναι, τακτικιστής ναι, αλλά εθνικός ηγέτης ΔΕΝ είναι.
Η Πατρίδα βρίσκεται τα μιερά χέρια του και κινδυνεύει πανταχόθεν. Η δόλια επιτελική του ομάδα κάνει τα πάντα όχι για να βοηθήσει τον τόπο, μόνη τους έγνοια είναι η διατήρηση στην εξουσία, με όποιο κόστος, ακόμα και το εθνικό.
Σχέδια επί σχεδίων…Στο μυαλό τους λοιπόν, ήταν όλα τακτοποιημένα: Θα «δώριζαν» το όνομα «Μακεδονία» και σε αντάλλαγμα θα έπαιρναν από τους Γερμανούς το χρέος και μία αναβολή στις μειώσεις των συντάξεων. Την ίδια ώρα θα πίεζαν τον Μητσοτάκη με ένα νέο κόμμα από τα Δεξιά και θα τον απομόνωναν πολιτικά, χρησιμοποιώντας την Εκκλησία του Ιερώνυμου και κάνοντας άνοιγμα στην κεντροαριστερά της Φώφης. Τώρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα για τον Τσίπρα…
Αυτή τη φορά, όμως, την πάτησε και ο Τσίπρας επειδή ακριβώς άρχισε να γίνεται… καθεστωτικός. Δεν υπολόγισε αυτό το παράξενο θυμικό του κόσμου, αυτή την αλλόκοτη συμπεριφορά που δεν λειτουργεί με τη λογική αλλά με το συναίσθημα. Ειδικά όταν έχει καταπιεστεί τόσο πολύ από τα μνημόνια και την ανέχεια.
Αυτός και το επιτελείο του φοβούνται το συλλαλητήριο των Αθηνών, της 4ης Φλεβάρη. Από την μία είναι αποφασισμένοι να τηρήσουν τις υποσχέσεις που έχουν δώσει στους Γερμανούς και να κλείσουν το θέμα της ονομασίας της FYROM πάση θυσία. Αν ο κόσμος, όμως, είναι στην Αθήνα ίσος σε αριθμό ή και περισσότερος από εκείνον της Θεσσαλονίκης, τότε η θυσία αυτή θα πάρει τον χαρακτήρα της πολιτικής αυτοκτονίας.
Μέχρι τώρα στάθηκαν τυχεροί. Δεν κατέβηκε ο κόσμος στον δρόμο με τα χαράτσια, με τους φόρους, με τα άθλια ψέματά τους και τον κατεβαίνει όμως τώρα με τα Σκόπια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με το ίδιο νόμισμα που μέχρι τώρα μοίραζε…τους έρχεται, δηλαδή, από εκεί που δεν το περίμεναν. Και φυσικά ο κόσμος αυτός δεν διαδηλώνει μόνο για τα Σκόπια.
Οι κινητοποιήσεις αυτές έχουν έντονο τον αντικυβερνητικό χαρακτήρα και εφόσον η κυβέρνηση επιμείνει στην στάση της για το Μακεδονικό, που απ’ ότι φαίνεται θα επιμείνει, τα συλλαλητήρια μπορεί να πάρουν μία κινηματική διάσταση. Με άλλα λόγια, ο Τσίπρας άνοιξε νωρίς τον «διάλογο» για το Μακεδονικό στην κοινωνία, ελπίζοντας ότι η συζήτηση αυτή θα προκαλούσε εσωτερικούς τριγμούς στην ΝΔ. Τώρα έρχεται αντιμέτωπος με ένα Κίνημα το οποίο δημιουργείται με αφορμή το Μακεδονικό και το οποίο έχει έντονα αντικυβερνητικό χαρακτήρα. Η συζήτηση για το Μακεδονικό όχι μόνο δεν δημιουργεί θέμα στον Μητσοτάκη, αλλά το αντίθετο: Γίνεται μπούμερανγκ για τον Αλέξη Τσίπρα, κατεβάζει τον κόσμο στους δρόμους και αυξάνει συνολικά την πίεση στην κυβέρνηση.
Ο κοντόφθαλμος Τσίπρας από την άλλη πλευρά είναι υποχρεωμένος να επιμείνει σε όσα έχει υποσχεθεί στους Γερμανούς, επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να στηρίξει το αφήγημά του για το χρέος. Για κάποιον λόγο ο Τσίπρας πιστεύει ότι αν του δώσουν το χρέος θα έχει λύσει τον γόρδιο δεσμό της ελληνικής κρίσης. Η εμμονή του αυτή μοιάζει με άλλες που είχε όταν ανέλαβε την εξουσία. Ας πούμε ότι οι ξένοι θα μας παρακαλούνε να μας δανείσουν και άλλα πολλά…
Όσο ο δρόμος γίνεται για τον Τσίπρα ανηφορικός, τόσο μειώνονται και οι πιθανότητές του να βρει συμμάχους σε άλλα κόμματα. Υπάρχουν πάντα οι πρόθυμοι ΑΝΕΛ, αλλά τα ψέματα έχουν πλέον τελειώσει για τον μηχανοδηγό και την παρέα του… για να θυμίσω και τα τρενάκια και τα παιδάκια… Αν υπαναχωρήσουν από την θέση τους για τα Σκόπια θα σβηστούν τα ονόματά τους από τον πολιτικό χάρτη.
Τι μένει στον αλαζόνα Τσίπρα; Η Αυγή και η Kontranews δηλαδή τα φερέφωνα του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν εδώ και καιρό για ορισμένους ανεξάρτητους, κάποιους υπουργούς των ΑΝΕΛ και για το Κίνημα Αλλαγής. Τα δύσκολα εμφανίζονται στο Κίνημα Αλλαγής, το οποίο κινδυνεύει να έχει θέματα πριν καλά – καλά δημιουργηθεί. Θα τηρήσουν την ίδια στάση η Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης; Μπορεί κάποιοι στο Ποτάμι να πιστεύουν ότι αυτή είναι μία καλή αφορμή για να επαναπατρίσουν ψήφους από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Μία κίνηση που μπορεί να ερμηνευτεί από αυτό τον κόσμο ως στήριξη του Αλέξη Τσίπρα, μπορεί να μην έχει στο τέλος τα επιθυμητά αποτελέσματα, αλλά τα ακριβώς αντίθετα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επρόκειτο να είναι ο μεγάλος ηττημένος αυτής της παρτίδας, σύμφωνα με τα σχέδια του Μαξίμου. Δεν εξελίχτηκαν τα πράγματα με αυτό τον τρόπο. Υπάρχει κάτι ακόμη που βγήκε από αυτή την «μάχη» και το οποίο δεν έχει εκτιμηθεί επαρκώς από τους πραιτοριανούς του Αλέξη. Ο Κ. Μητσοτάκης ήταν σύντομος στο ραντεβού με τον κ. Τσίπρα. Τόσο σύντομος που ήταν σαν να μην πήγε, και καλά έκανε.
Ο Κυριάκος ως αστός φιλελεύθερος πολιτικός ήταν έτοιμος να συζητήσει οτιδήποτε, αρκεί να υπήρχε καλή διάθεση και από την άλλη πλευρά, έντιμες προθέσεις, ξεκάθαρα λόγια και εθνική Στρατηγική… ο Τσίπρας όμως δεν έχει τίποτα από αυτά, το μόνο που επιδίωξε ήταν να τον εγκλωβίσει και να τον κάνει συμμέτοχο στην αποτυχία…
Αυτά έχουν τελειώσει… η λαϊκή όργή έρχεται…
