Την πολιτική εκπροσώπηση ενός νέου, ισχνού ακόμη αλλά καθημερινά εξελισσόμενου, με την αμέριστη βοήθεια διάφορων θεσμικών δικαιωματιστών (ΔΣΑ κ.λ.π.) και πλήθους «προθύμων» των social media, κινήματος των δρόμων και των πλατειών απέναντι στην «κυβερνητική βία» διεκδικεί και ελπίζει βάσιμα να πετύχει ο Αλέξης Τσίπρας.
Του Χρήστου Υφαντή
Ενός υπό διαμόρφωση «κινήματος», μέσω του οποίου επιχειρείται, εν έτει 2021, να αναβιώσουν οι παλιές καλές εποχές της πάνω και της κάτω πλατείας, να ενοποιηθούν (και πάλι) ο ακροδεξιός ψεκασμένος με τον ακροαριστερό αγανακτισμένο, να συνδεθούν οι επαγγελματίες αρνητές κάθε προόδου με τους ακροαριστερούς φονταμενταλιστές των «καταπατημένων» δικαιωμάτων κάθε είδους και, στο τέλος, να σχηματιστεί το κατάλληλο κύμα για το καβαλήσει εκ νέου «ο ηγέτης» και να εγκατασταθεί και πάλι, δόξη και τιμή, στο Μέγαρο Μαξίμου.
Αυτή τη φορά «προτιμώμενος αντίπαλος» δεν είναι μια οικονομική καταστροφή κι ένα νέο σκληρό μνημόνιο (από εκείνα που θα καταργούσε με ένα νόμο και ένα άρθρο ο Τσίπρας παρέα με όλη την αριστερίλα του ΣΥΡΙΖΑ και τους ψεκασμένους του Καμμένου), ούτε μια Μέρκελ κι ένας Σόϊμπλε, αλλά «ο νόμος και η τάξη», δηλαδή η απόπειρα της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη να αντιμετωπίσει, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, την απόλυτη ανομία των αριστερών, όπου αυτή έχει εγκατασταθεί και εκδηλώνεται κυρίως στα πανεπιστήμια, στους δρόμους και στις πλατείες.
Γύρω από τη, δήθεν, πολιτική και ακτιβιστική αντιμετώπιση μιας, εν πολλοίς κατασκευασμένης από γνωστές ακροαριστερές ομάδες και μερίδα των social media, «αστυνομικής βίας» ο Τσίπρας και η παρέα του εντός του ΣΥΡΙΖΑ ελπίζουν βάσιμα πως θα αποκτήσουν πολιτικό ακροατήριο, θα διαχειριστούν και πάλι ένα (όποιο και νά ‘ναι) «λαϊκό κίνημα» και να βρεθούν στη θέση του οδηγού των εξελίξεων προσδοκώντας να αποφύγουν την μετακίνηση τους στην πολιτική λησμονιά, στην οποία τους ωθεί συστηματικά η κυβερνητική δραστηριότητα.
Ο σχεδιασμός έχει και μια σαφή εσωκομματική διάσταση: με τις ισορροπίες στον ΣΥΡΙΖΑ να τελούν ήδη υπό ανατροπή, την πλευρά της «Ομπρέλας» (53+ και οι «δημογέροντες» παρέα, από κοντά κι ο Παπαδημούλης) να διεκδικεί και να κατακτάει, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι εκπροσώπησης στα όργανα του κόμματος και στις ισορροπίες του συνεδρίου, συνεπώς να επηρεάζει σοβαρότερα τη διαμόρφωση των συσχετισμών σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας ο Τσίπρας ψάχνει σωσίβιο να κρατήσει το κεφάλι του έξω από το νερό και στην Κουμουνδούρου.
Τα μηνύματα που εισπράττει από τις εσωκομματικές εξελίξεις (ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες) τον οδηγούν να κάνει ήδη δεύτερες σκέψεις περί του τι είναι πιθανό να αντιμετωπίσει ακόμη και ο ίδιος με την ιδιότητα του ως Πρόεδρος του κόμματος και ανεξάρτητα από τις δημόσιες διαβεβαιώσεις που αφειδώς του παρέχονται ότι δεν τίθεται σε αμφισβήτηση η καρέκλα του. Γνωρίζει άριστα πως στην αριστερά οι διαβεβαιώσεις αυτές είναι «έπεα πτερόεντα», καταργούνται εν μια νυκτί και καθίστανται αφορμή για μεγάλες και εκτεταμένες πολιτικές σφαγές χωρίς κανένα έλεος για τον ηττημένο. Δεν επιθυμεί για τον εαυτό του την τύχη που ο ίδιος επιφύλαξε στο παρελθόν για τους αντιπάλους του και μια σημαντική πολιτική επιτυχία θα διευκόλυνε τον σχεδιασμό του να διατηρηθεί στην καρέκλα για αρκετό χρόνο μετά το συνέδριο, ίσως έως τις επόμενες εκλογές.
Ο συνδυασμός της τεράστιας ανάγκης να ανακαλυφθεί πάση θυσία ένα πολιτικό ακροατήριο έτοιμο να ακούσει, να πεισθεί από τον Τσίπρα με τη νέα τάξη πραγμάτων εντός του ΣΥΡΙΖΑ στο δρόμο προς το συνέδριο μετατρέπουν τον «ηγέτη» σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη πολιτική φιγούρα, σε ένα θηρευτή της εξουσίας για χάρη της οποίας μπορεί να «θυσιάσει» ακόμη και σημαντικές κατακτήσεις της αστικής δημοκρατίας.
Το μένος του Τσίπρα, ως δομικό στοιχείο του χαρακτήρα του, να ανακαλύψει ένα επαρκή λόγο να υπάρχει πολιτικά είναι, έτσι ή αλλιώς, δύσκολα ελεγχόμενο, οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ απλώς το διογκώνουν και το καθιστούν ανεξέλεγκτο. Ο «ηγέτης» έχει μπει στο δρόμο που δεν έχει επιστροφή, έχει στοιχηματίσει την ίδια την πολιτική του ύπαρξη σε αυτό το περίεργο κίνημα των δρόμων και των πλατειών απέναντι στην «αστυνομική βία», διαβλέπει στην ενεργοποίηση των αντανακλαστικών των ακροαριστερών μορφωμάτων το πολιτικό επίδικο που αναζητά και δεν πρόκειται να αποστεί καμίας ενέργειας που θα διευκόλυνε τον σχεδιασμό του. Δεν είναι εκτός πραγματικότητας η άποψη πως «ό,τι βρει πεταμένο στο δρόμο το αρπάζει αρκεί να του προσφέρει μια συγκυριακή διέξοδο από την ανυπαρξία».
Ο Αλέξης Τσίπρας τσαλαβουτάει στα λασπόνερα της εκτός συστήματος πολιτικής λειτουργίας, έχει εναγκαλιστεί πολιτικά μυθιστορήματα για να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του και να περιχαρακώσει το χώρο του εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Τι θα καταφέρει στο τέλος της ημέρας θα εξαρτηθεί και από τις επιλογές της κυβέρνησης που εξακολουθεί, ακόμη, να κρατάει τη χώρα στα χέρια της και να οδηγεί τις εξελίξεις.
