Η τελευταία συνάντηση που είχα με τον Γιάννη Πούντο ,τον αγαπημένο φίλο και χωριανό μου, ήταν στο ”Αιάκειον”. Είχαμε βρεθεί τότε μαζί και με τον εξαιρετικώς δραστήριο στα τοπικά μας δρώμενα καθηγητή Γεώργιο Μπήτρο προκειμένου να συντονιστούμε ώστε να κινητοποιήσουμε τους μαθητές των σχολείων για τις εορταστικές εκδηλώσεις του 2021. Δυστυχώς λόγω της πανδημίας και της τηλεεκπαίδευσης δεν τα καταφέραμε.
Η αιφνίδια απώλεια του Γιάννη με συγκλόνισε. Διότι πέραν της αναμφισβήτητης προσφοράς του στα κοινά του νησιού και της καθολικής αναγνώρισης του από την εκπαιδευτική κοινότητα με τον Γιάννη Πούντο μας έδεναν δύο ακόμη θέματα : Η αγάπη μας για την κοινότητα μας, την Κυψέλη. Της οποίας οι κάτοικοι είμαστε πολύ αγαπημένοι. Και η αγάπη μας για τον αέναο διάλογο Αριστεράς-Δεξιάς.
Φοιτητής ών το 1989 πήγαινα πάντοτε προς έκπληξη του Γιάννη σε πολιτικές συγκεντρώσεις του Ενιαίου τότε Συνασπισμού( του οποίου αποτελούσε ηγετικό στέλεχος) στο προαύλιο του δεύτερου δημοτικού και κάναμε ήπια ιδεολογική αντιπαράθεση. Με επιχειρήματα. Στην αρχή του φαινόταν παράξενο πως ένας φιλελεύθερος κεντροδεξιός βρισκόταν εκεί. Μάθαμε όμως να ανακαλύπτουμε αυτά που μας ενώνουν και να αφήνουμε πίσω αυτά που μας διχάζουν.
Η πορεία του στα δημοτικά πράγματα της νήσου μας ως Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου και αντιδήμαρχος του Δημάρχου Παναγιώτη Κουκούλη έδειξε ότι πίστευε πολύ στην σύνθεση και στην ενότητα των τοπικών δυνάμεων. Και μας αφήνει πίσω ισχυρή παρακαταθήκη.
Θα θυμάμαι τον Γιάννη Πούντο όπως πάντοτε ήταν : Χαμογελαστός, πράος, ωραίος ως Αιγινήτης
