Μια εβδομάδα μετά την επισημοποίηση της διεξαγωγής των εκλογών (πρώτη φάση) στις 21 Μαίου, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να παλινδρομεί ανάμεσα στις αριστερές ονειρώξεις και στην ανάγκη να προσγειώσει σε κανονικό έδαφος τις «επαναστατικές», ου μην και ψεκασμένες απόψεις στελεχών του, που του κάνουν περισσότερο κακό από ότι ο Άδωνις ή η Νέα Δημοκρατία.
Του Χρήστου Υφαντή
Σε μια σειρά από ζητήματα που απασχόλησαν την κοινή γνώμη την εβδομάδα που πέρασε « ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε τα χεράκια του κι έβγαλε τα ματάκια του», το θέμα είναι πως αυτή η κατάσταση τείνει να παγιώνεται και να προκαλεί τεράστια εσωτερικά ζητήματα στην Κουμουνδούρου, η οποία περισσότερο επιχειρεί να προφυλαχθεί από τα φίλια πυρά που δέχεται, παρά να προκαλέσει ζημιά στον Μητσοτάκη.
Η περίπτωση «φράχτης στον Έβρο», όπως τραγικά την παρουσίασε ο κ. Παπαδημούλης, σε μια προφανή απόπειρα να δημιουργήσει ρήγμα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ ( η άλλη ερμηνεία οδηγεί στο ότι είναι απλώς ηλίθιος και «δεν παίζει» για τον μπαρουτοκαπνισμένο Παπασπιτούλη), εξαιτίας των όσων «τράβηξε» προ καιρού από το περιβάλλον των «προεδρικών» στην Κουμουνδούρου με αφορμή τη μανία του να αγοράζει ακίνητα), είναι η χαρακτηριστικότερη, αλλά όχι η μόνη.
Ότι την «αποκάλυψη» Παπαδημούλη την ιδεολογικοποίησε πρώτος ο Φίλης και την ενίσχυσε ο Τζανακόπουλος θα έπρεπε να έχει θορυβήσει τον κ. Τσίπρα, καθώς ξεκίνησε και διαμορφώνεται εντός του ΣΥΡΙΖΑ ένα μέτωπο αμετανόητων «τριτοδιεθνιστών της δεκάρας» που του κάνει μεγάλο κακό στην συνομοταξία των κυρ Παντελήδων, χωρίς την οποία δεν μπορεί να κερδίσει.
Αν ο «Πρόεδρας Αλέξης» βρει ποιος ωφελείται από αυτή την έκρηξη «διεθνιστικής αλληλεγγύης» υπέρ των δήθεν προσφύγων και μεταναστών και αν επαναφέρει στη μνήμη του ποιος τον έριξε στην παγίδα «της μικρής Μαρίας και του σκορπιού που την δάγκωσε στον Έβρο», θα καταλάβει τι τον περιμένει μετά και τη νέα ήττα.
Τη σκυτάλη από τον κ. Παπαδημούλη, που μετέτρεψε μια απλή πρόταση μιας επιτροπής του ευρωκοινοβουλίου για την μη χρηματοδότηση κατασκευής φράχτη από ευρωπαϊκά κονδύλια σε μέγα εσωτερικό θέμα κι έδωσε μια απίστευτη ασίστ στον Μητσοτάκη να κυριαρχήσει πολιτικά και επικοινωνιακά, πήραν οι «διόσκουροι» Πολάκης και Μπελαβίλας με τις πρωτοφανείς απόψεις τους για την επένδυση του Ελληνικού και η Τζάκρη με την επανακρατικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας ( ποιος θα την πληρώσει και ποιος θα την επιτρέψει;) και το πλαφόν 5% στα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων ενέργειας.
Έπονται, μερικοί μικρότερης εμβέλειας, με πρωταγωνιστή τον εξάδερφο Τσίπρα που κατά τη λαϊκή ρήση « θέλει να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν τον αφήνει» σχετικά με την περιβόητη «κυβέρνηση των ηττημένων» και μερικούς περιφερειακούς ήσσονος σημασίας για διάφορες άλλες πτυχές του δημόσιου βίου ( από πλαφόν στις τιμές έως μηδενικό ΦΠΑ στα τρόφιμα κ.λ.π.).
Ακόμη και ο πολύπειρος Δραγασάκης δεν κατάφερε να αντισταθεί στις σειρήνες της διαφοροποίησης από την κεντρική γραμμή και ξεκίνησε να αναλύει τη νέα φορολόγηση στις γονικές παροχές, εξέλιξη που συσπείρωσε αμέσως απέναντι στην Κουμουνδούρου κάθε συνεπή νοικοκυραίο με παιδιά.
Τι συμβαίνει εντός της Κουμουνδούρου και στο ξεκίνημα της προεκλογικής περιόδου παρατηρείται δημοσίως αυτός ο αχταρμάς θέσεων και απόψεων μεταξύ των στελεχών του κόμματος, ωσάν να πρόκειται για ένα διαγωνισμό διαφοροποίησης από την επίσημη γραμμή με έπαθλο άγνωστο μεν, σημαντικό δε;
Τρεις είναι οι «επικρατέστερες», σύμφωνα με παραδοσιακά στελέχη του χώρου οι ερμηνείες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει και πάλι, ο κ. Τσίπρας για έκτη φορά θα δει την πλάτη του κ. Μητσοτάκη, η ήττα θα φέρει μεγάλη εσωτερική γκρίνια, οι στρατοί στοιχίζονται για την επόμενη μέρα όταν ο «Πρόεδρας» θα κληθεί να «απολογηθεί» για το πόσο «Αστραχάν» κατάντησε το μαγαζί, άρα ο καθένας που σέβεται τον εαυτό του και την εσωτερική νομάδα στην οποία είναι ενταγμένος « τα λέει από τώρα για να είναι έτοιμος για μετά» και να επενδύσει στην προφανή στάση « σας τα έλεγα εγώ, αν με ακούγατε θα είχαμε κερδίσει».
Οι « κυρ Παντελήδες» αυτής της χώρας έχουν πάρει τις αποφάσεις τους, στηρίζουν, με ή χωρίς επιφύλαξη Μητσοτάκη, ο ζωτικός χώρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει περιοριστεί αποκλειστικά στα αριστερά του, εκεί κυριαρχούν σήμερα οι παλαβομάρες και οι φαντασιοπληξίες του Βαρουφάκη, το «καραφλό παγώνια» ούτε τι κάνει, ,ούτε τι λέει ξέρει, απλώς χαϊδεύει αυτιά άσχετων και βαρεμένων, εκεί χρειάζεται να παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ και για να το κάνει με επιτυχία πρέπει κάποιοι από την Κουμουνδούρου να λένε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι για να ακουστούν και να κλείσουν το μάτι στους βαρεμένους. Εξ ου και οι διάφοροι Μιθριδάτηδες, ως υποψήφιοι βουλευτές!!!
Ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύεται προς τις εκλογές βαθύτατα διχασμένος, χωρίς ουσιαστικό κέντρο εξουσίας, χωρίς κανονικό ηγέτη, ο παραδοσιακός συνεκτικός ιστός μεταξύ των στελεχών και των κομματικών ομάδων δεν συγκρατεί πλέον τίποτε και κανένα, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας αδυνατεί να επιβάλλει την εξουσία του, τα εξαπτέρυγα του ψάχνουν να βρουν τρύπα να κρυφτούν και η κατάσταση αυτή οδηγεί σε αυτή την Βαβυλωνία θέσεων και απόψεων, όπου δεν γνώττει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά…
Προσωπικά, επιλέγω την προφανέστερη των δικαιολογιών: η ίδια η αριστερά στην εποχή μας είναι μια περιθωριακή πολιτική πρόταση, καθώς την υπερασπίζονται ιδεολογικά και πολιτικά εργαλεία περασμένων αιώνων που δεν διαθέτουν καμία αντιστοίχηση με τις πραγματικές ανάγκες του παρόντος.
Αυτή η αναντιστοιχία γεννάει καθημερινά μια πρωτοφανή αδυναμία να κατανοήσουν, πόσο μάλλον να ερμηνεύσουν και να επιχειρήσουν να αλλάξουν, τις σημερινές αντιθέσεις και τις δομικές αντιφάσεις της κοινωνίας των πολιτών, οι παραδοξότητες και οι παλαβομάρες που εκπορεύονται από την Κουμουνδούρου είναι στοιχεία δομικής ανικανότητας αυτής της αριστεράς να κυριαρχήσει πολιτικά και ιδεολογικά, η καταφυγή σε κάθε ψεκασμένη θεωρία είναι αναγκαιότητα, το τέλος αυτής της απίθανης διαδρομής θα είναι να καταντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ εκλογικός υποδοχέας των ψηφοφόρων Κασιδιάρη, αν ο τελευταίος αποκλειστεί, με απόφαση του Αρείου Πάγου, από τη συμμετοχή στις εκλογές.
Καλό βόλι!!
